Labarfiel - jeden z aniołów strzegących
siód mego nieba (zob. Ozar Midrashim, t. 1, s. 119). Labezerin - geniusz (duch)
powodzenia. La bezerin pełni służbę w drugiej godzinie dnia (zob. Apoloniusz z
Tiany, Nuctemeron).
Labiel - pierwotne imię anioła Rafała (Rafae la).
Jak głosi legenda, Labiel otrzymał nowe imię, gdy podporządkował się rozkazom
Boga związanym ze stworzeniem człowieka. Anioło wie prawdy i aniołowie pokoju
zakwestionowa li plany Stwórcy, za co zostali spaleni boskim ogniem (zob.
Ginzberg, The Legends o f the Jews, t. 1, s. 52, przypis; por. Ze skarbnicy
midraszy, s. 10-11).
Labusi - jeden z pięciu aniołów wszechmo cy;
czterej pozostali to: Tubatlu, Bualu, Tulatu, Ublisi (zob. Szósta i siódma
księga Mojżeszowa).
Lad (hebr.: wiek młodzieńczy) - jedno z wielu
imion anioła Metatrona.
Lahabiel - pomocnik Rafała (Rafaela), wład cy
pierwszego dnia miesiąca (trzecim dniem rzą dzi Samael, szóstym - Anael).
Imienia Laha biela (podobnie jak Faniela, Rahabiela czy Arie la) używano (i
nadal się używa) jako amuletu chroniącego przed złymi duchami (zob. Thom pson,
Semitic Magic, s. 161).
Lahariel - jeden z 70 aniołów amuletów po
rodowych. Lahariel jest zastępcą Michała, wład ey drugiego dnia miesiąca (zob.
Księga Razjela; Budge, Amulets and Talismans; M. Gaster, Wis dom of the
Chaldeans, s. 338).
Lahasz - w literaturze rabinackiej, wysoki rangą
anioł, który wraz z Zakunem namówił 184 miriady duchów, aby skradły modlitwy
Mojżesza, zanim dotrą one do Boga. Za sprze ciwienie się woli Bożej Lahasz i
Zakun otrzy mali "po 60 ognistych batów" (zob. Ginzberg, The Legends o f the
Jews, t. 3, s. 434). Bamberger (Fallen Angels, s. 138) przytacza inną wersję tej
legendy, w której Samael, karząc Lahasza, "wiąże go rozpalonymi łańcuchami,
wymierza 70 ognistych batów i wypędza sprzed oblicza Bożego".
Lahatiel
("płonący") - jeden z siedmiu anio łów kary (zob. New Jewish Encyclopedia, t. 1,
s. 593). W kabalistycznych pismach Josefa ben Abrahama Gikatilli Lahatiel jest
aniołem spra wującym władzę nad bramami śmierci, co oz nacza, że przebywa w
drugiej spośród siedmiu "warstw" piekła. Według Objawienia rabiego Jo zuego ben
Lewiego, Lahatiel jest jednym z anio łów piekieł, którzy wymierzają karę narodom
(zob. M. Gaster, Studies and Texts in Folklore).
Lajla (Leliel,
Lajlahel) - uważa się, że imię to wywodzi się z rabinackiej egzegezy słowa
lailah (noc) w Księdze Hioba 3, 3. Według Zo haru (Exodus) Lajla to "anioł
strzegący duszy w momencie narodzin". W legendach żydow skich Lajla jest
demonicznym aniołem nocy, "księciem poczęcia", porównywanym z Lilit, żeńskim
demonem poczęcia (zob. Cohen, Tal mud, s. 77, 114). Jednakże w Genesis Raba 417
i Talmudzie Sanhedrin 96a czytamy, że podczas bitwy wojsk Abrahama z bezbożnymi
królami Lajla walczył po stronie patriarchy, co wskazy wałoby, że był to raczej
anioł dobry, niż zły (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s.
153).
Lama - w Heptameronie de Abano Lama (lub La Ma) jest aniołem
powietrza, władcą wtorku i mieszkańcem piątego nieba. Przywołuje się go z
zachodu.
Lamach - anioł sprawujący władzę nad pla netą Mars (zob.
Heywood, The Hierarchy o f the Blessed Angels, s. 215).
Lamassu - w
mitologii asyryjskiej, demon opiekuńczy, przywoływany w zakończeniu za klęć
przeciwko złym duchom (zob. Thompson, Semitic Magic, s. 45). Według
Trachtenberga (Je wish Magic and Superstition, s.156), Lamassu jest duchem
babilońskim. [Lamassu zazwyczaj przedstawiano jako skrzydlatego byka z ludzką
głową; zob. też Babilońskie zaklęcia magiczne, s. 107 - przyp.
tłum.]
Lamechalal (Lamechiel) - w hebrajskiej Księ dze Henocha, władca
planetarny. Jak podaje Co nybeare (The Testament o f Solomon), Lamechalal
Lamentujący anioł (fragment greckiej piety) (za: Jame son, Legends of the
Madonna) jest jedynym aniołem zdolnym pokonać żeńskie go demona o imieniu
Fałsz.
Lamediel - anioł czwartej godziny nocy, słu żący pod Jefiszą
(zob. Waite, The Lemegeton). Lamedk - podobnie jak Lamek (z którym jednak nie
należy go utożsamiać), anioł przy woływany w zaklęciu miecza.
Lamek
(Lamidek) - święty anioł przywoły wany podczas obrzędów czarnej magii, zwła
szcza w zaklęciu miecza (zob. Grimorium Verum; Shah, The Secret Lore o f
Magic).
Lamy - w mitologii chaldejskiej, jedna z czte rech głównych
klas duchów opiekuńczych, zwykle przedstawianych w postaci lwa z ludz ką głową;
-> cherubiny; Nirgali (zob. Lenor mant, Chaldean Magic, s.
121).
Larzod - jeden z "wspaniałych, życzliwych aniołów"
przywoływanych w zaklęciach Salo monowych, udzielających inwokantowi taje mnej
wiedzy Stwórcy (zob. Gollancz, Clavicula Salomonis).
Laudaj - anioł
przywoływany w błogosła wieństwie soli (zob. Grimorium
Verum).
Lau(w)iasz - w kabale, anioł chóru tronów i chóru cherubinów.
Ściślej mówiąc, jest to anioł, który niegdyś należał do tych chórów. Lauwiasz
sprawuje pieczę nad mędrcami i wybitnymi osobistościami. Reprodukcję jego
pieczęci zob. w: Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 260, 267.
Lawid - w
islamskiej tradycji apokaliptycz nej, "wódz aniołów". Sufi Abu Jazyd, w czasie
swojej podróży do siódmego nieba, w drugim niebie spotkał Lawida, który
zaproponował mu "królestwo żadnym językiem niewypowiedzia ne". Abu Jazyd
odrzucił tę ofertę (a właściwie łapówkę), wiedząc, że to tylko sprawdzian jego
oddania Bogu (zob. Nicholson, An Early Arabic Version...).
Lazaj -
"święty anioł Boży" przywoływany podczas egzorcyzmów ognia (zob. Grimorium
Verum; Mathers, The Greater Key of Solomon).
Lebes - jeden z pięciu
wodzów aniołów pierw szej wysokości (zob. Almadel Salomona). Wezwa ny, Lebes
zjawia się, trzymając w ręku chorą giew z czerwonym krzyżem. Pozostali czterej
wodzowie tej klasy aniołów to: Alimiel, Bara chiel, Gabriel i
Helison.
Ledrion - anioł przywoływany podczas eg zorcyzmowania złych
duchów, za pomocą oka dzania (zob. Grimorium Verum).
Lefa - anioł
pieczęci. W Szóstej i siódmej księ dze Mojżeszowej jeden z aniołów przywoływa
nych podczas obrzędów magicznych.
Lehachel - jeden z 72 aniołów
zodiaku (zob. Runes, The Wisdom of Kabbalah).
Lehahel - w kabale,
jeden z ośmiu serafinów (zob. Ambelain, La Kabbale Pratique, s.
88).
Lehahiasz - niegdyś anioł chóru panowań. Lehahiasz opiekuje się
koronowanymi głowami i sprawia, że poddani są posłuszni swojemu władcy. Jest lub
był (zależnie od tego, czy jest to anioł dobry czy upadły) jednym z 72 nie
biańskich hierarchów noszących mistyczne imię Boga Szemhameforasz (reprodukcję
pieczęci Lehahiasza zob. w: Ambelain, La Kabbale Prati que, s.
273).
Lehawa - w literaturze Hejchalot (Maase Merkawa), anioł
strzegący siódmej sali (pałacu) nieba.
Lekabel - anioł sprawujący
pieczę nad upra wą ziemi i urodzajem, jeden z 72 aniołów no szących mistyczne
imię Boga Szemhameforasz (reprodukcję pieczęci Lekabela zob. w: Ambe lain, La
Kabbale Pratique, s. 273; zob. też Barrett, The Magus).
Lekahel -
anioł należący do chóru panowań (zob. Ambelain, La Kabbale Pratique, s.
88).
Lelahel - anioł zodiaku sprawujący władzę nad miłością, sztuką,
nauką i powodzeniem. W kabale jego aniołem pokrewnym jest Asenta ker
(reprodukcję pieczęci Lelahela zob. w: Am belain, La Kabbale Pratique, s.
273).
Lelahiasz - jeden z 72 aniołów noszących mi styczne imię Boga
Szemhaineforas.
Leliel - jeden z anielskich władców nocy (>
Lajla).
Lemanael - w kabale, duch Księżyca. Jego aniołem pokrewnym
jest > Elimiel (zob. Le normant, Chaldean Magic, s. 26).
Leujasz
(Lewiasz) - jeden z 72 aniołów no szących mistyczne imię Boga
Szemhameforasz.
Lewanael (Jaraehel) - duch Księżyca (zob. Cornelius
Agrippa, Three Books of Occult Philo sophy, t. 3.).
Lewiatan (hebr.:
ten, który zwija się w fałdy) - w przypowieściach Henocha Lewiatan jest żeńskim,
pierwotnym potworem morskim i złym smokiem. W literaturze rabinackiej jest ona
(lub on) utożsamiana z Rahabem, aniołem przed wiecznych głębin, i jest
odpowiednikiem lądo wego potwora > Behemota. Jak głosi legenda, zarówno
Lewiatan, jak i Behemot zostali stwo rzeni piątego dnia Stworzenia (zob. grecka
Apo kalipsa Barucha; Cohen, Talmud, s. 62). Według św. Justyna Lewiatan to "zły
anioł" (zob. Ginz berg, The Legends of the Jews, t. 5, s. 46; Apokalipsa
Abrahama 10). Zdaniem George'a Burtona ("Journal of Biblical Literature",
grudzień 1912, s. 161), Lewiatan to "hebrajskie imię babiloń skiej bogini
Tiamat". W tradycji biblijnej Lewia tan jest olbrzymim wielorybem (> Hi 41,
1). W Psalmie 74, 14 jest hipopotamem lub kroko dylem. [W Biblii Tysiąclecia, a
także angielskim przekładzie The New Jerusalem Bible, to właś nie w Księdze
Hioba (40, 15.25) Lewiatan jest porównywany do hipopotama i krokodyla; w innym
miejscu tej księgi (26, 13) nazwany jest "wężem zbiegiem"; natomiast w Psalmie
74, 14 brak powyższych określeń - przyp. tłum.] W Księdze Izajasza (27, 1)
Lewiatan jest nazywany "wężem krętym", które to określenie kojarzy się z "Wężem
starodawnym" występu jącym w Apokalipsie św. Jana 12, 9. [Żydowskie legendy o
Lewiatanie zestawiają Graves i Patai w Mitach hebrajskich, s. 45-54. "W tradycji
kaba listycznej Lewiatan symbolizuje Samaela, księ cia zła, którego czeka w
przyszłości unicestwie nie" (zob. Unterman, Encyklopedia tradycji i le gend
żydowskich, s. 157); w okultyzmie Lewiatan jest demonem, który "zachęca do
niewierności" (zob. Rachleff, Okultyzm w sztuce, s. 233) przyp. tłum.] W
mitologii mandajskiej, u kresu czasów wszystkie dusze nieczyste zostaną po
łknięte przez Lewiatana.
Libanel - w Mesjadzie Klopstocka, anielski
przewodnik Filipa.
Librabis - duch ukrytego złota i jeden z du chów
godziny siódmej (zob. Apoloniusz z Tia ny, Nuctemeron).
Lifton - w
literaturze Hejchalot (Maase Mer kawa), anioł strzegący siódmej sali (pałacu)
nieba.
Lilit - w tradycji żydowskiej Lilit jest żeń skim demonem,
krzywdzącym noworodki, ob lubienicą złego anioła Samaela (Szatana). Jak głosi
legenda, była pierwszą żoną Adama. We dług rabiego Eliezera (Księga Adama i Ewy)
Lilit codziennie rodziła Adamowi setkę dzieci. Zohar (Leviticus 19a) opisuje
Lilit jako "ogniście na miętną istotę żeńską, która współżyła z pierw szym
człowiekiem", ale kiedy Bóg stworzył Ewę, "uniosła się w powietrze i odleciała
nad Morze Czerwone", skąd wciąż "próbuje usidlić ludzkość". Lilit bywa
utożsamiana (niesłusznie) z sową, o której mowa w Księdze Izajasza 34, 14. [W
Biblii Tysiąclecia oraz w angielskim prze kładzie The New Jerusalem Bible, mowa
nie o so wie, lecz wprost o Lilit, kojarzonej ze strzygą z żydowskiego folkloru.
Pod postacią sowy Lilit pojawia się w licznych legendach żydowskich (zob.
Unterman, Encyklopedia tradycji i legend ży dowskich, s. 158-159 - przyp. tłum.]
W kabale Lilit jest demonem piątku i przedstawiana jest jako naga kobieta,
której ciało przechodzi w wę żowe sploty. Po raz pierwszy Lilit pojawiła się w
literaturze rabinackiej wczesnego średnio wiecza (w pochodzącym z X w. Al
fabecie Ben Sira), jednak jej imię pochodzi od Iili (Iilitu), żeń skiego demona
w mitologii babilońsko-asyryj skiej. Rabini uważali Lilit za główną kusicielkę,
demoniczną żonę Adama i matkę Kaina (zob. Thompson, Semitic Magic; Christian,
The History and Prąctice o f Magic; Graves, Patai, Mity hebraj skie, s. 67-72).
W tradycji talmudycznej oraz w kabale (Zohar) większość demonów jest śmiertelna,
natomiast Lilit i dwa inne żeńskie duchy zła "będą żyły i szkodziły człowiekowi
aż do czasów mesjańskich, kiedy to Bóg osta tecznie wypleni zło i nieczystość z
powierzchni ziemi". Jak twierdzi Scholem (Mada'e ha Jahadut II, 164), Lilit i
Samael "wyemanowali spod Tro nu Bożej Chwały, który zachwiał się nieco wskutek
ich [wspólnych] wysiłków"; wiadomo, rzecz jasna, że Samael (Szatan) przebywał
nie gdyś w niebie, wcześniej jednak żadne źródła nie wspominały, że towarzyszyła
mu tam Lilit. Lilit używa wielu imion, z których siedemnaście wyjawiła (pod
przymusem) prorokowi Eliaszo wi. Pełną listę imion Lilit podano w Apen
dyksie.
Litargoel - wysoki rangą anioł, którego imię pojawia się w
koptyjskiej Inwestyturze archanioła Gabriela, oraz w apokryficznych Dziejach
Piotra (zob. Doresse, The Secret Books o f Egyptian Gno stics, s.
235-236).
Liwet - w mandaizmie, anioł miłości i wy nalazków; także
jeden z siedmiu duchów pla netarnych (zob. Drower, The Mandaeans o f Iraq and
Iran).
Lobkin - jeden z aniołów piątego nieba, któ re we wtorek pełnią
służbę na zachodzie. Lob kin jest poddanym Wschodniego Wiatru (zob. Barrett, The
Magus, t. 2).
Lobkir - jeden z licznych aniołów strzegą cych bram
Zachodniego Wiatru (zob. Ozar Mi drashim, t. 2, s. 316).
Loel - jeden
z licznych aniołów strzegących bram Południowego Wiatru (zob. Ozar Midra shim,
t. 2, s. 316).
Logoi - określenie aniołów w De somniis Fi lona
Aleksandryjskiego. Także liczba mnoga od słowa "logos" (zob. Muller, History o f
jewish Mysticism).
Logos (gr.: słowo) - według Filona, Logos to
"anioł, który ukazał się Hagar, obłok nad Mo rzem Czerwonym, jeden z trzech
aniołów, któ rzy ukazali się Abrahamowi (w Mamre), oraz boska istota, która w
Penuel zmieniła imię Jaku ba na Izrael". W mistyce żydowskiej, personifi kacją
Słowa jest Metatron. Z Logosem utożsa miani bywają także Michał, Mesjasz i Duch
Święty (zob. Muller, History of jewish Mysticism). Według Filona Logos jest
"obrazem Boga, jego aniołem", a także "najstarszym aniołem, który zdaje się
wodzem aniołów o niezliczonych imionach; zwany jest bowiem Panowanie oraz Imię
Boga" (zob. Mead, Thrice-Greatest Hermes, t. 1, s. 161-162).
Lokwel -
anioł służący w pierwszym niebie (zob. Szósta i siódma księga
Mojżeszowa).
Los (Lucyfer?) - anioł boskiej opatrzności, "pracownik
wieków" . Po swoim upadku, przez sześć tysięcy lat próbował nadać kształt
światu: "Jestem owym mrocznym Prorokiem, co przed sześcioma tysiącami lat /
został wyrzucony z łona Wieczności". [W mitologii Blake'a, Los to czwarty z
Nieśmiertelnych, małżonek Enit harmon, ojciec Orka, duchowy nauczyciel Al biona
oraz reprezentant i sojusznik Chrystusa. Los symbolizuje wyobraźnię, wizję,
poezję. Jest też jednym z twórców wszechświata, budow niczym czasu i artystą,
który powołał do życia Golgonoozę, miasto sztuk (zob. Kozubska, Tomkowski,
Mistyczny świat Williama Blake'a, s. 135; por. Blake, Vala, or The Four Zoas;
Jerusalem) - przyp. tłum.]
Lucyfer ("nosiciel światła", "dawca
światła") - niesłusznie utożsamiany z upadłym anio łem (Szatanem) na skutek
błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14,12, "Jakożeś spadł z nieba
Lucyferze, któryś rano wschodził" [przekład Jakuba Wujka; w Biblii Tysiąclecia
imię to zostało zastąpione określeniem "Syn Ju trzenki" - przyp. tłum.]
Apostrofa ta w rze czywistości skierowana jest do Nabuchodono zora, króla
Babilonu (--> Szatan). Należy też podkreślić, że w żadnej z ksiąg Starego
Testa mentu nie ma mowy o złych, czy też upadłych aniołach, chociaż, jak w
Księdze Hioba 4, 18, Bóg "sługom swoim nie ufa / i w aniołach braki dostrzega".
Szatanowi imię "Lucyfer" nadali dopiero Ojcowie Kościoła (św. Hieronim). [Lu
cyfera i Szatana utożsamia także słowiańska Księga Henocha (zob. Graves, Patai,
Mity hebraj skie, s. 57-60). W okultyzmie Lucyfer jest upad łym cherubinem,
cesarzem piekła, zdaniem nie których demonologów stojącym wyżej niż sam Szatan i
ukazującym się "pod postacią najpięk niejszego dziecka" (zob. De Plancy, Słownik
wie dzy tajemnej, s. 112-113; Praktyka tajemnej wiedzy magicznej, s. 34) -
przyp. tłum.] Milton w Ra ju utraconym określił Lucyfera jako demona grzesznej
pychy. Lucyfer jest także tytułowym bohaterem epickiego poematu "holenderskiego
Szekspira", Vondela (który utożsamia go z Sza tanem), oraz głównym bohaterem
misterium Imrego Madacha. Blake przedstawił Lucyfera w cyklu ilustracji do
Boskiej komedii. George Me redith, w sonecie Lucifer in Starlight, określa
diabła jako "Księcia Lucyfera". W rzeczywisto ści Lucyfer oznacza gwiazdę lub
planetę We nus. Według Spensera, autora An Hymne of He avenly Beautie, Lucyfer
to "najjaśniejszy anioł, Dziecko Swiatłości". [W Tragicznej historii do ktora
Fausta Marlowe'a i w Piekle Dantego Lu cyfer jest władcą piekła. Lucyfer jest
także bo haterem dramatu Byrona Kain - przyp. tłum.]
Luel - w
XV-wiecznej tradycji żydowskiej, anioł przywoływany za pomocą magicznej róż dżki
(zob. Trachtenberg, Jewish Magic and Su perstition, s. 225).
Luma'il -
w mitologii arabskiej, anioł stróż przywoływany podczas egzorcyzmów (zob.
Hughes, (hasło] "Angels" w: A Dictionary of Islam).